«Դիջեյ լինելը պարային հանդիսատեսի համար նման է լավ գրված վեպի, որը մեզ տանում է անսպասելի փոփոխությունների ճանապարհով։ Ամեն գլուխ մեզ ինչ-որ անսպասելի տեղ է տանում, որը իր մեջ կրում է մեր սկզբնական ուղու հետ կապ, բայց միևնույն ժամանակ նրանից օտար է։ Դա է երթի հուզումնալից զգացումը»։